Historia kolonii Nowiny sięga nieco później niż powstanie II Rzeczypospolitej Polskiej i początku funkcjonowania jej administracji na Wołyniu. Posiadłość Sewerynówka, na której terenie i zafundowano kolonię, należała do rodziny Cieleckich przez kilka stuleci. Po śmierci Marceli-Seweryna Zaremby Cieleckiego jego majątek, a mianowicie 620 dziesięciny, przeszedł do spadkobierców, którymi byli: Zdzisława-Wanda Jaraczewska, Jadwiga-Eleanora Zaremba-Benak, Helena Zaremba Cielecka oraz Wielosława-Maria Grąskewicz. Imię Wielosławy właśnie zostane wpisane do historii powstania kolonii Nowiny.
Wielosława-Maria, jedna z córek Marceli-Severyna i jego żony Marii Kosińskiej (zmarła przed rokiem 1919), urodziła się w Gostynie (woj. wielkopolskie) w 1888 roku, ale swoje młode lata spędziła na Wołyniu. Otrzymała dobre wykształcenie i pracowała jako bakteriolog w Warszawie, gdzie poznała swojego przyszłego męża, artystę Aleksandra Grąskiewicza (1879–1942). Para pobrała się w roku 1919.
Prawdopodobnie młoda rodzina mieszkała w stolicy przez pewien czas, ale potem postanowiła uporządkować majątek i odziedziczoną ziemię. Pomogła im w tym strategia polityki wewnętrznej nowo utworzonego państwa. Druga Rzeczpospolita wspierała osadnictwo etnicznych Polaków na Wołyniu, instytucje państwowe udzielały im korzystnych pożyczek, a uczestnicy wojny (tzw. osadnicy wojskowi) byli w stanie bezpłatnie lub dojść tanio uzyskać ziemię. I tak pani Wiesława sprzedaje już pierwszą działkę rodzinie Ciszek. W następnym 1923 roku zaczęły tu mieszkać jeszcze dwie rodziny — Bujak i Kollatorowicz. Przed wojną Nowiny miały prawie 15 rodzin, w tym założycielkę, która przeprowadziła się na Wołyń.
Na mapie, wydanej w 1938 r., można zobaczyć 11 dworów należących do kolonii Nowiny; po lewym pliku ich lokalizacja nałożona na zdjęciu satelitarnym GoogleMaps.
Niestety, kolonia nie przetrwała wojny. Niewiele wiadomo o losie mieszkańców osady, nie wiadomo, ilu z nich przeżyło ten trudny czas. Niektórzy zostali zmuszeni do opuszczenia Wołynia z powodu swojej narodowości. Dzisiaj terytorium byłej kolonii jest częścią wsi Kukły. Mieszkańcy nie wiedzą prawie nic o tym zakątku wioski. Nazywają ją Nowyny. Według jednego wspomnienia po wojnie rozebrano „polskie domy” na materiały budowlane lub opał, a dopiero później Kukły rozszerzyły się i zajęły ten teren. Żaden z nowińskich domów do dziś nie przetrwał.
Oto lista mieszkańców kolonii Nowiny, opracowana na podstawie list wyborców z 1938 r. z dodatkami z różnych źródeł. Rok osiedlenia jednego lub więcej członków rodziny jest wskazany w nawiasach.
Grąskiewicz Wielosława 1888
Ciszek (z 1922) Walenty 1890 та Marianna 1900, одна з доньок називалася Janina
Kollatorowicz (od 1923) Jósef 1867 та Janina 1897
Bujak (od 1923) Jósef 1900, Jósefa 1904
Drżewiecki (od 1924) Aleksander 1892-1967 oraz jego żona Stefania zd. Bekus 1900-1982,ich dzieci: Helena (żyła 4 lata), Kazimiera (żyła 3 lata), Stanisław (zmarł po urodzeniu), Maria 1935
Kołaczek (od 1924), przyjechały z miasta Końskie. On z okolic Żywca Władysław 1885-1955 oraz jego żona Marjanna zd. Fornal 1886-1972, ich dzieci: Wacław 1922-1993, Władysław 1924-1992, Irena Cmieła 1927-1999 i jeszcze jedne dziecko pożarte przez wilki.
Kozyra (od 1924) Władysław 1897 та Julianna 1895
Kocyła (od 1924) Józef 1872, Marjanna 1880, Hipolit 1909, Janina 1911
Wrżeśniak (od 1926) Piotr 1874, Jósefa 1908, Zofia 1911
Karasiewicz (od 1927) Konstanty 1900
Bekus (od 1929) Bronisława 1914 (siostra Stefanii Drżewieckiej)
Wydra (od 1932) Antoni 1905
Bassara (od 1933), Przyjechali z Rzeszowa Jan (1871-1938) oraz jego żona Maria zd. Zakrzewska 1882 i ich dzieci: Ludwik 1910, Edward 1912, Jozef, Franciszek, Katarzyna, Zofia, Stanisław, Stanisława i Tadeusz.
Kraszewski (od 1933) Jan 1910
Wilczyński (od 1936) Jan 1909, Janina 1909
Dziękujemy za oddzielne wiadomości potomkom mieszkańców Nowin — Pani W. Skrzypczak oraz Panu C. Bassara
